Enkele jaren geleden schreef ik dit bericht op een andere, oude blog. Weliswaar in het Engels, maar ik vind het nog steeds relevant, dus ik wil het hier graag nog eens delen voor iedereen die er in geïnteresseerd is.
The red or the blue pill: is there really a choice?
What I think is really interesting is how humanism fits in this world of contradicting ideas. The problems of contemporary society are, most of the time, the boundaries itself that most people see in their lives. What is normal and what isn’t?
This is interesting, because even with strict ethics most things would probably be considered okay as long as most people would allow it to be that way, even if these things would be really bad. So what is really driving people not to take a more ethical and better path after all? Is it really just the pressure from people in their environment or are there other factors as well?
Michel Foucault states that in order to get out of this social structure devoid of meaning we should be able to create our own environment to live in, with our own values and own meaning. Because we are currently living in a time in which it is getting more and more obvious that most things are not made because we need them; most things are created in order for us to want them. Production comes before need. The idea is to find your own way in this system, in such a way that in the end the system itself will change.
In a good way, I hope. People can see by themselves what is morally right and wrong. So once they see something that should change, anyone that recognizes the problem and knows how to operate against it is, essentially, even more responsible than the people who do not know about it.
You probably know the movie ‘The Matrix’. Sometimes I feel like I have taken the red pill. I am now aware of things that I cannot close my eyes for anymore. I would feel bad, guilty and irresponsible if I would just ignore it and go along with the rest that does not know. Not even negotiate with Agent Smith; just get captured, get a similar thing to the blue pill and go back to the fake dream world that many people still live in... It simply seems impossible for me to do.
But maybe it is not as simple as this. Maybe more people know. Maybe these people are not yet sure whether they want to take the red pill or the blue pill. It really is a matter of responsibility. In a way there can’t really be a grey area between ‘to know’ and ‘to not know’, so maybe the red and blue pills are actually good metaphors. Of course, there are things, in the area of many things that really needs to change or be improved in this world, that we, as humans, are not entirely sure about how to do it. But there are many things that can be improved, and still people do not do this. Maybe there even is group pressure in the choice of going for the red or the blue pill?
If you are living in a world that is flawed in so many ways, you really need to go against the flow and try to change the things that are within your power.
Zo nu en dan lees of kijk ik iets wat te maken heeft met hoe de wereld mogelijk in elkaar zou steken. Een manier om daar achter te komen is door uit te zoeken waar alle producten die je koopt vandaan komen. Een door de KRO uitgezonden programma getiteld 'De Keuringsdienst van Waarde' doet dit op een, naar mijn mening, best goede manier. Ze vragen erg vaak door en willen hoe iets gemaakt wordt koste wat kost tot op de bodem uitzoeken. Er bestaat ook een uitzending over sojabonen. Niet de sojabonen die in vleesvervangers belandden en in veganistische maaltijden, maar de sojabonen die voor de bio-industrie bedoeld zijn. Nu volgt een fragment uit die uitzending waar ze gaan kijken hoe dat dan allemaal wordt gedaan in Argentinië. Het is een deel van de uitzending wat best een indruk op mij maakte, het laat op een dramatische manier zien hoe eenvoudig het is om bossen omver te halen en te vervangen voor soja-plantages. Het kan dus best confronterend zijn.
Een veganistisch dieet bevat op geen enkele manier iets wat van dieren afkomstig is. Dit, omdat dieren niet alleen lijden als ze geslacht worden, maar er ook op andere momenten op een vervelende manier misbruik van ze wordt gemaakt. Zelfs voor eieren waar 'biologisch' op staat is het vaak nog moeilijk om te zeggen hoe vrij deze kippen eigenlijk zijn geweest. 'Vrije uitloop' betekent vaak niet hetzelfde als wat er geïllustreerd staat op de verpakking, het is een stuk minder prettig. En om koeien te melken moeten zij eerst jongen krijgen, wat natuurlijk als logisch gevolg heeft dat de melkproductie op gang komt in het lichaam van de koe. Alleen is deze melk bedoeld voor haar kalf, wat vrijwel meteen bij haar wordt weggehaald. Kortom, het gaat er niet allemaal even gezellig aan toe. Tot nu toe valt het erg mee; ik eet al vrij veel groenten en weet al een flink aantal jaren hoe je iets simpels moet koken. En ik merk dat dat echt uit maakt, niet iedereen vind het een prettig idee om zelf iets klaar te maken zonder 3-stappen plan. Maar nu dus zonder melk- en eiproducten. Het viel me meteen al op dat een aantal van mijn favoriete vleesvervangers ook zuivel bevatten, dat was dus mooi balen. In mijn hoofd vatte ik het plan al op om ze eens een mail te sturen met de vraag of dit nou echt noodzakelijk is voor hun product. Nu dus tofu, wat natuurlijk ook prima is. Ik merkte al langer dat er veel voedingsmiddelen worden verkocht waarvan ik niet begrijp wat sommige ingrediënten in het product doen. Ik kwam er bijvoorbeeld (tot mijn grote schrik) pas ongeveer anderhalf jaar geleden achter dat in veel boemboe-mengsels garnalenpoeder zit. Ik werd een beetje boos op mezelf dat ik dit niet eerder had gezien, maar ik werd ook een beetje boos op Conimex; waarom moet dat er in? Wie proeft zoiets nou? Er zit al zo'n bom van kruiden in dat je van dat beetje garnaal toch niets meer merkt?
Dit is, als alles goed gaat, een blog waar in ik ga vertellen wat mij bezig houd. Ik ben nu 29, een kunstenaar zonder atelier, maak graag muziek en lees zo nu en dan een boek. Ik ben al 8 jaar als vegetariër door het leven gegaan. Ik zal vertellen waarom:
Mijn zus was het al en ik vond het eerst maar raar. Destijds sprak ik online met een vriendin die ook al vegetariër was (of misschien was zij toen al lang veganist) en ik had een flinke discussie over de ethische kant van vlees eten. Ik zocht naar situaties waar in het oké zou zijn om een dier te eten, maar er bleven steeds minder argumenten over. Het was een mislukte verdedigingspoging om er maar niet mee in te hoeven stemmen, maar het was te laat: ik besloot om het gewoon eens te gaan proberen. En dat ging eigenlijk heel goed!
Door de jaren heen leerde ik meer over hoe de bio-industrie werkt, wat er voor nodig is om het draaiende te houden en hoe je gezond kan leven zonder vlees te eten. Mijn standpunten hierin werden langzaam sterker. Ik leerde over de mooie regenwouden in Brazilië en Argentinië die in volle vaart aan het verdwijnen zijn en plaats moeten maken voor soja-plantages. Nou zou je nu natuurlijk kunnen zeggen "Soja! Maar dat eten vegetariërs en veganisten super vaak! Dus dan is dat ook slecht!", maar, hoewel het natuurlijk waar is dat deze boon veel gegeten wordt door mensen die vlees uit hun dieet schrappen, is er een andere bestemming voor deze soja-bonen, namelijk; de bio-industrie. Deze soja-bonen vormen het voer voor varkens en ander vee. Naast dat dit niet eens hun natuurlijke voedsel is voor deze dieren bouwen de argumenten tegen deze megalomane manier van vleesproductie zich ook op in andere redeneringen, zoals; waarom zou je al dat voer wat voor de vleesproductie in Europa is bedoeld in Zuid-Amerika kweken om vervolgens met enorme schepen naar Europa te vervoeren? Dat is toch enorm zonde van al die energie? Om nog maar te zwijgen over de hoeveelheid energie die het kost om een kip of varken groot te brengen en in de koeling van de supermarkt te krijgen.
Zo, dat zijn wel ongeveer de hoofdredenen waarom ik heb gekozen voor een dieet zonder vlees. Langzaam ontdek ik meer en meer redenen, ik kan er niets aan doen. Er was echter één ding wat mij al een tijd dwars zat, namelijk dat ik nog wel gewoon ei- en melkproducten consumeerde. Ik was geen veganist, wel vegetariër. Maar ik was mij wel bewust van de redenen waarom veganisten ook zuivel laten staan. Vorige week heb ik besloten om de daad bij het woord te voegen en mij daarom nu ook te onthouden van zuivelproductie. Ook wil ik mij meer in de ideeën van het veganisme verdiepen, want het dieet is niet het enige dat veranderd als je hier voor kiest; veganisme is een levenswijze. Ik zal daarom bijvoorbeeld ook zorgen dat de volgende producten waar nu nog leer op zit vervangen zullen worden voor producten waar dit niet op zit. Wanneer ze zijn versleten, uiteraard!
Veganisme is iets waar veel mensen wel bang voor zijn. Of misschien niet bang - het wordt moeilijk begrepen. Zelfs als je het eens bent met de ethische redenen, een leven wat op geen enkele manier met dode dieren te maken heeft, dat is toch onmogelijk? Zo líjkt het als je geen zin hebt om je er in te verdiepen, maar ik ben inmiddels van mening dat dit prima kan! Het kost alleen wat energie. Energie om uit te zoeken wat ik nu moet schrappen van mijn lijstje van dingen die ik wel eens zou willen kopen of eten. Het kost energie om prettige en gezonde alternatieven te vinden. En het kost ook energie om uit te leggen waarom ik voor deze manier van leven heb gekozen. Maar het voelt goed.
Dit is waar ik waarschijnlijk vooral over zal praten op dit blog; mijn hobbelige weg naar een plantaardig bestaan.
