Waar zijn we mee bezig?

Ik ben altijd erg geïnteresseerd geweest in videogames. Niet zo zeer om ze te spelen, ik ben vooral geïnteresseerd in hoe ze zijn gemaakt. Een korte verslaving aan World of Warcraft wees dat wel voor mij uit: het spelen er van is namelijk vooral leuk door de sociale ervaring die er in is gebouwd. Later keerde ik zo nu en dan nog eens terug naar het spel, maar vooral uit nieuwsgierigheid om te bekijken wat de makers in latere stadia hebben toegevoegd of gewijzigd aan het spel.

Deze interesse voor de techniek achter een videogame zorgde ook voor een fascinatie in Minecraft. Toegegeven, het is niet bepaald het mooiste spel ooit gemaakt. Maar hoe Minecraft steeds weer een totaal willekeurig, maar toch ook op algoritmen gebaseerde, wereld weet te creëren is mij altijd blijven fascineren. (Ik moest meteen aan deze video denken die dat mooi laat zien)

Minecraft

Een andere, en misschien wel de grootste, kwaliteit van Minecraft is natuurlijk de enorme vrijheid om te kunnen bouwen wat je maar zou willen. Afhankelijk van hoeveel tijd je er in zou willen steken zijn de mogelijkheden eindeloos. Zelf had ik dit na een tijdje wel gezien, mijn passie om 'IRL' (In real life) iets te creëren wint het, na een tijdje in de digitale wereld, altijd.

Ik had een enorme bewondering voor de techniek achter Minecraft. De landschappen werden steeds beter; de bergen begonnen er realistischer uit te zien (voor zover dat gaat in een wereld waarin alles uit kubussen bestaat), rivieren doorsneden de landschappen en de overgangen naar verschillende terreinen werd geleidelijker.

Toen ontdekte ik Proteus. Dit is een videogame waar sommige gamers boos over werden: er is immers maar bar weinig te doen. Discussies over of dit nog een videogame genoemd mag worden begonnen. En misschien ook wel terecht: het enige wat je als speler in Proteus kan doen is: rondlopen.

Proteus

Maar dat is ook waar de kwaliteit van dit spel in schuilt. Proteus is namelijk vooral interactief audiovisueel entertainment. Net als in Minecraft wordt ook in Proteus een wereld gecreëerd op basis van algoritmen. Elk nieuwe spel speelt zich altijd af op een eiland. Het eiland kent vlaktes, hoge bergen en bossen. Zo immens groot als Minecraft is het niet, maar het is groot genoeg voor de speelduur van het spel, wat min of meer vast staat. 

Het mooie aan Proteus vind ik ook de toevoeging van relikwieën en ruïnes. Deze vervullen soms een duidelijke functie op het eiland, maar soms kan de speler alleen maar raden, aangezien er dan geen mogelijke manier van interactie mee lijkt te zijn.

Net als Minecraft gaat het in Proteus over ontdekken. De wereld ligt aan je voeten, je hoeft hem alleen maar te betreden.

Rond de tijd dat ik Proteus leerde kennen, leerde ik ook over Journey. Journey is een videogame voor de Playstation die veel aandacht kreeg om soortgelijke redenen als eerdergenoemde games. Journey was alleen anders in dat het dit keer niet ging om een automatisch gegenereerde wereld en ook leek er iets meer een doel te zijn in het spel (niet zoals Proteus). Wat Journey voor velen zo leuk maakte was wat dit verbindt aan Minecraft en Proteus, namelijk de ontdekkingstocht. Dit zit uiteraard al in de naam van het spel verweven, maar ook de game zelf ademt avontuur. Helaas heb ik er zelf nog niet van mogen genieten wegens het ontbreken van een Playstation.

Nu werd er dit jaar een nieuwe game aangekondigd met een soortgelijk idee: Abzu. Dit keer vind de ontdekkingstocht geheel onder water plaats. Interessant detail: Abzu is één van de weinige games waarin het niet mogelijk is om dieren te doden.

Abzu

Dit brengt mij tot mijn nieuwste ontdekking: No Man's Sky. Deze videogame zal uitkomen in 2016 en is, zoals Minecraft, een game waarin de omgevingen gebaseerd zijn op algoritmen. Alleen gaat het hier niet om één enkele wereld, maar om een veelvoud aan werelden. Deze game is gevuld met triljoenen potentiële planeten, klaar om ontdekt te worden door haar spelers. De reden dat het speelbaar is en niet alle harde schijven op de(ze) wereld nodig zijn om alle data van die planeten in op te slaan, is omdat het voor elke planeet, elk zonnestelsel, slechts gaat om algoritmen, om wiskunde. Elke planeet is uniek: Het heeft een eigen geologie, eigen natuur en biodiversiteit, de wezens die er leven vind je op geen enkele andere planeet.

Als speler kan je elk dier, elke plaats, elke planeet en elk zonnestelsel namen geven, of: van jou maken. Net zoals de VS in 1969 een vlag op de Maan plantte, zo kan je dit als speler op nog nooit ontdekte planeten. De kans dat je een andere speler tegen komt is bijzonder klein, maar ze zijn er absoluut. De bizarre grootte van het universum in No Man's Sky zorgt er voor dat het voornamelijk aan voelt als een single player game. En ook hier gaat het in de kern weer om ontdekken.

Dit doet me denken aan het ontdekken van je eigen naam en geboorteplaats in een boek in de Bibliotheek van Babel (Jorge Luis Borges). Deze bibliotheek bevat alle boeken die geschreven zijn en ooit geschreven zouden kunnen worden. Als gevolg hiervan zijn veruit de meeste boeken in deze fictieve bibliotheek gevuld met onzinnige reeksen aan letters en leestekens. Toch is het mogelijk om online deze bibliotheek te doorzoeken naar je eigen naam in combinatie met je geboorteplaats, of de plaats waar je nu woont. Het maakt eigenlijk niet uit, elke tekst die je zou kunnen bedenken is te vinden op libraryofbabel.info.

Net als in No Man's Sky is het gelukt om deze digitale 'bibliotheek' te bouwen door middel van algoritmen. Wiskundige formules die reeksen tekens creëren, pagina na pagina, boek na boek. Door de omgekeerde versie van deze formules is het mogelijk om in deze bibliotheek te zoeken.

Of deze Bibliotheek van Babel echt zo werkt als de maker zegt en hij inderdaad 10⁵⁰⁰⁰ pagina's bevat maakt misschien niet zo heel veel uit voor het idee waar Borges ooit mee begonnen is. Zijn we bezig om alles wat zou kunnen in beeld te brengen of in woorden te vatten? Zijn we de grenzen aan het aftasten van wat kan? Komt er ooit een videogame waarin elke planeet die ooit zou kunnen bestaan, bestaat? Of: Zullen we ooit een compleet universum in ons eigen universum kunnen bouwen? Ik ben heel benieuwd naar de variatie aan werelden in No Man's Sky en hoe dicht dit de werkelijkheid zal benaderen. Misschien zijn we met videogames als dit wel aan het kijken hoeveel we eigenlijk van de natuur begrijpen.

No Man's Sky